Dicht tegen je aan

Lieve schat, hebben we ons ooit zo dicht bij elkaar gevoeld? Ons zo verbonden met elkaar gevoeld als het kleine momentje dat we gister hadden? Nee, in al die jaren  heb ik mij nog nooit zo dichtbij gevoeld of jou zo dicht tegen mij aan ervaren. Ik zo klein en kwetsbaar dicht tegen je aan gekropen. Zo intens, zo iets nieuws en hoewel het een tikkeltje raar voelde was het ook zo bijzonder.

Toen ik te horen kreeg dat ik thuis moest gaan prikken wist ik vrijwel meteen dat jij dit moest gaan doen. Niet omdat het uit het psychische oogpunt toch best tegenstrijdig is om mijzelf te prikken maar nog veel meer om dit samen te doorstaan. Ik kan mij nog goed één van onze eerste gesprekken met de gynaecoloog herinneren. Hij vertelde ons dat het hele medische traject invloed heeft op je relatie. Een lang gesprek volgde waarin mijn gedachtes afdwaalden. Nee, ons overkomt dat niet. Wij hebben al zoveel overleefd en intussen zo'n stabiele en sterke relatie opgebouwd dat we wel tegen een stootje kunnen. Dat we tegen een stootje kunnen hebben we inderdaad bewezen maar ik moet toch terugkomen op dat gesprek. Er zit zeker een kern van waarheid in. Niet dat onze relatie in noodweer verkeerd maar het zorgt zeker wel voor de nodige regenbuien en zo nu en dan onweersbuien binnen onze relatie. We doen dit samen roepen we vaak tegen elkaar maar in werkelijkheid gaat dat toch anders. Wat heb ik mij zo nu en dan alleen gevoeld, zelfs eenzaam. Hoewel ik weet dat je keihard werkt voor ons, voor onze toekomst is het toch elke keer weer even slikken als ik alleen in de wachtkamer van de afdeling gynaecologie zit. Ik wil je niet bellen als ik de afdeling verlaat maar ik wil je arm om mij heen, mijn hand in de jouwe zonder er woorden aan te geven. Ik weet lieve schat dat jij dit ook wilt maar het soms echt niet kan. Dat zorgt soms, hoe oneerlijk ook toch voor een klein buitje. Wat kan ik soms boos zijn dat ik dit allemaal moet ondergaan en terwijl jij mij probeerd te troosten kan ik alleen maar roepen dat jij er niets van snapt. Ik hoor je dan mompelen dat het voor jou inderdaad anders is maar zeker ook niet gemakkelijk om met lede ogen toe te moeten kijken. Je zou zo graag als het kon het zo nu en dan overnemen maar dat kan niet, dat is niet mogelijk. Dat zorgt ervoor dat we toch op het punt zijn beland wat de gynaecoloog ons al voorspelde. We raakten verwijderd van elkaar. Allebei probeerden we een weg te zoeken in dit proces, ons hoofd boven water te houden. Het zorgde ervoor dat we verloren raakten in ons eigen verdriet. We beleven dit allebei anders maar gaan er zeker ook anders mee om. Dat is niet zo gek gezien we allebei ook niet hetzelfde pad bewandelen want jij bent een man en ik immers een vrouw.

Dit was het moment om iets echt samen te doen. Zonder toeschouwers, alleen maar wij samen veilig in ons huis. We sloten ons even helemaal af van de wereld. Ik ging op het puntje van de bank zitten, iets wat gebogen om zo een vetrolletje te creëren en mijn buik ontbloot. Dicht tegen je aan. Ik rook je parfum het gaf mij een vertrouwd gevoel. Terwijl je alles klaarzette keek ik toe om je hier en daar te ondersteunen. Toen was het moment dan echt daar. Ik durfde niet meer. ,, Ik wil dit niet, ik kan dit niet '' riep ik. Je keek mij aan en wist het even niet meer. Het moet, het moet herhaalde ik in mijzelf. ,, Het moet, doe het! '' Ik zag de tranen in je ogen branden, je lip begon iets te trillen maar je bleef net als altijd kalm.Niet veel later precies om kwart over zeven voelde ik een akelig prikje en toen moest de vloeistof nog ingespoten worden. Mijn tranen brandden op mijn netvlies maar ik slikte ze weg. Adem in adem uit. Het was klaar. Met een big smile en vol trots keek jij mij aan. Dappere jij, het is je gelukt! Ik moest een beetje huilen. Niet omdat het zoveel pijn deed maar meer door alle emoties. Wat voelde het goed om niet veel later jouw armen om mij heen te voelen. Nog nooit heb ik mij zo dicht tegen je aangevoeld. Allebei keken we naar mijn buik. Een piepklein gaatje werd er zichtbaar en mijn buik werd wat gevoelig. Een heel avontuur, een tikkeltje raar maar zeker ook bijzonder.

We zijn weer een stapje verder gegaan binnen de medische wereld. Morgen zal dan eindelijk de negende en tevens laatste IUI behandeling plaats gaan vinden. Voor ons allebei is het goed zo. Wat zullen we blij zijn als het deze keer mag slagen na alles wat we hebben moeten doorstaan, wat we hebben overleefd en hoe deze negende behandeling ons weer samen heeft gebracht. Wie weet krijgt dit bijzondere begin ook wel een bijzondere einde.

****************************************************************************

Toch is het gek, het blijft bijzonder
Het was natuurlijk niet voor niets
Het is en blijft een prachtig wonder
Een schrale troost voor wie verliest

Maar ik weet niets meer te zeggen
Dat hoeft ook niet, het helpt ons niet vannacht
Ik wil alleen naast je liggen
Mijn ogen dicht
Dicht tegen je aan